Κείμενο : Τάσος Σταθόπουλος. Τον Αύγουστο του 2008 είχα εξασφαλίσει την συμμετοχή μου για το Ultraman Canada το οποίο πραγματοποιείται στο Penticton του Καναδά, αφού πρώτα είχε εγκριθεί η αίτηση συμμετοχής μου απο τους διοργανωτές του αγώνα.
Δυστυχώς ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα στις αρχές Μαΐου της ίδιας χρονιάς, ήταν η αιτία να μου στερήσει την συμμετοχή μου σε αυτόν τον αγώνα τριάθλου. Στην οικογένεια λειτούργησε άμεσα το στοιχείο της συναθλητικής αλληλεγγύης και ο γιός μου Αλέξανδρος σε ηλικία 24ετών, μου ζήτησε με δική του πρωτοβουλία να με αντικαταστήσει στο αγώνα, προφανώς για να μετριάσει τον πόνο και την ατυχία μου από το συμβάν, ζητώντας μου επίσης να τον καθοδηγήσω με ένα στοιχειώδες πρόγραμμα προπόνησης τριών μηνών για τις ανάγκες του μεγάλου αυτού τριάθλου. Το πρόκριμα συμμετοχής του για το Ultraman Canada triathlon, ήταν τα δύο Iroman triathlon που είχε ήδη τερματίσει επιτυχώς, τo Ironman Switcherland το έτος 2007 και το Ironman Lanzarote τον Μαίο 2008, το οποίο και τερμάτισε επιτυχώς λίγες μέρες μετά το ατύχημά μου. Το αποτέλεσμα ήταν ο αγωνιζόμενος να γίνει συνοδός (με πατερίτσες) και ο συνοδός αγωνιζόμενος με προοριμό το μακρινό Penticton του Καναδά, ταξιδεύοντας με έξοδα του υφυπουργείου αθλητισμού. Ο Αλέξανδρος μετά απο μία υπεράνθρωπη προσπάθεια τερμάτισε με μεγάλη επιτυχία το Ultraman Canada καταλαμβάνοντας την 3η θέση στην γενική και τιμήθηκε ανάλογα από τους ομογενείς και απο την Ελληνική πολιτεία κατά την επιστροφή του. Στην μνήμη μου παρέμειναν μόνο μαγικές εικόνες από την υπέρ προσπάθεια των άξιων τριαθλητών, σε έναν πράγματικα συναρπαστικό αγώνα που έχει κερδίσει τον σεβασμό της Καναδέζικης αθλητικής κοινωνίας και όχι μόνο. Επόμενο ήταν λοιπόν να αυξηθεί περισσότερο η επιθυμία μου να συμμετάσχω μελλοντικά στον συγκεκριμένο αγώνα. Αφαιρώντας απο το πόδι μου τις 8 σίδερο-βελόνες μετά απο 6 μήνες, λόγω συντριπτικού κατάγματος κνήμης και περόνης, και έχοντας πιο κοντό το πόδι μου κατα 3 εκατοστά, άρχισα απο το μηδέν να γυμνάζομαι με πολύ κολύμπι, λιγότερο ποδηλασία και αργότερα με λίγο τρέξιμο, ελπίζοντας ότι θα μπορώ τουλάχιστον να συμμετάσχω στο μέλλον σε αγώνα μικρού τριάθλου και ίσως πάλι στο αγαπημένο μου αγώνισμα Ironman Triathlon. Έτσι και έγινε. Με επίμονες ασκήσεις ενδυνάμωσης στο πόδι μου κατάφερα το 2009 να τερματίσω τον Μαραθώνιο δρόμο της Αθήνας σε 3ώρες και 42 λεπτά. Το 2010 τερμάτισα το Elbaman Triathon στο νησί Elba της Ιταλίας, μαζί με τους δύο γιούς μου, και το 2011 το Roth Challenge στην Γερμανία. Στους παραπάνω αγώνες ο πόνος στο τραυματισμένο πόδι μου εκδηλωνόταν μετά το 20ο περίπου χιλιόμετρο, με συνέπεια να τρέχω πιο αργά απο ότι συνήθιζα και σε συνδυασμό της αναπηρίας μου στην δεξιά μου παλάμη γινόταν ακόμα πιο δύσκολο για μένα στο κολύμπι και στο ποδήλατο. Αλλά δεν πτοήθηκα λόγω των συγκεκριμένων προβλημάτων. Αντιθέτως με επιμονή, υπομονή και έχοντας πάντα στο μυαλό μου τον αρχικό μου στόχο, ο οποίος ήταν το Ultraman Canada triathlon, κατάφερα να βελτιωθώ κατα ένα μεγάλο ποσοστό με την κατάλληλη τεχνική. Όμως λόγω έλλειψης χορηγών για το πολυδάπανο ταξίδι στον Καναδά, αποφάσισα να πραγματοποιήσω την προσωπική μου προσπάθεια με τις αποστάσεις του Ultraman Triathlon στην χώρα μας από 03/7 έως 05/7 2013. Ήταν μία ατομική δοκιμασία που αφιέρωσα στα παιδιά με καρκίνο της ΦΛΟΓΑΣ μετά από 9μηνη προετοιμασία μου στο όρος του Κιθαιρώνα, στον κόλπο του Πόρτο Γερμενό όπου διαμένω μόνιμα, και τον χειμώνα στο κολυμβητήριο Χαιδαρίου, που ευγενικά με φιλοξένησε ατελώς για την προετοιμασία μου και τους ευχαριστώ πολύ.
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τον Δήμαρχο Μάνδρας Ειδυλλίας κ. Γιώργο Δρίκο που με στήριξε υλικά και οικονομικά για τον κοινό ιερό σκοπό μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής αλληλεγγύης του Δήμου. Τον Γιάννη Πολυχρονόπουλο συνοδό και κριτή στην κολύμβηση με το κανό του. Τον οδηγό του οχήματος συνοδείας και παρατηρητή κ. Σάββα Κουμουσίδη υπάλληλο του Δήμου. Τους κριτές παρατηρητές Σπαρταθλητές ‘’Δάσκαλο ’’ Τάκη Σκουλή και Σπύρο Σπυρόπουλο που με τιμήσανε με την παρουσία τους στη 36ωρη μάχη μου. Τον αθλητή υπέρ-αποστάσεων ποδηλασίας Νίκο Μωυσιάδη . Τον πρωταθλητή Μαραθωνίου δρόμου Γιώργο Μάλιαρη , τον Κώστα Φραγκάκη και όλους τους φίλους και συναθλητές που ήταν νοερά κοντά μου.
Στα 62 μου χρόνια και μέσα από το Ultraman triathlon , διαπίστωσα ακόμα μια φορά ότι η ψυχοσωματική υπέρβαση δεν μονοπωλείται μοναχά από αθλούμενους- με ή χωρίς παγκόσμιες διακρίσεις μέσα από επίσημους ή ανεπίσημους αγώνες. Υπάρχουν αφανείς συνάνθρωποί μας και κυρίως μικρά παιδιά, που επιστρατεύουν πολλαπλάσιες ψυχοσωματικές δυνάμεις για να κερδίσουν μέσα από τον ΑΤΟΜΙΚΟ τους αγώνα, όχι ένα μετάλλιο η κάποιο ρεκόρ, αλλά τον μεγάλο ΑΘΛΟ να κερδίσουν την ίδια την ΖΩΗ που είναι και η αποστολή του γνήσιου αθλητισμού. Του αθλητισμού που σαν πολυδιάστατο κοινωνικό φαινόμενο λησμονούμε ότι πρωτίστως διαθέτει τους ανάλογους κωδικούς επικοινωνίας και αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων. Ένα από τα δυνατά κίνητρα που με έστειλαν στον τερματισμό με μεγαλύτερο πάθος , ήταν και ο 7χρονος Αλέξανδρος ο οποίος με βλέμμα σπινθηροβόλο γεμάτο αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση μου πρόσφερε για το καλωσόρισμα στην Πάτρα τιμής ένεκεν μια ανθοδέσμη εκ μέρους του Συλλόγου Γονέων –παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια ΦΛΟΓΑ. Έδωσα λοιπόν μια σταγόνα σε αυτά τα παιδιά και έλαβα ωκεανό ολόκληρο δύναμης και ποικίλων όμορφων συναισθημάτων στον δικό μου μικρό άθλο.
Ελληνικα
