Η Γκρέτα Λυμπεροπούλου υπηρέτησε την αθλητική δημοσιογραφία επί σειρά ετών, από τη θέση της sportcaster στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού Antenna. Ήταν λάτρης του αθλητισμού από τις εξέδρες, τις κερκίδες, τους πάγκους και τα αποδυτήρια των ρεπορτάζ, γαλουχημένη από τον πατέρα της Χάρη Λυμπερόπουλο, γνωστό δεκαθλητή με πολλά τρόπαια και …κανένα γιο!
Σπούδασε παράλληλα ΜΜΕ κι απέκτησε μεταπτυχιακό στα Multi Media Systems στο Λονδίνο. Διατέλεσε ρεπόρτερ της εφημερίδας «Απογευματινή» και τώρα εργάζεται για τα Social Media. Αποφάσισε να εγκαταλείψει τo τηλεοπτικό ρεπορτάζ και τις εκτός έδρας αποστολές για να δημιουργήσει οικογένεια, παντρεύτηκε τον δικηγόρο Στέλιο Μιχαλόπουλο, με τον οποίο έχουν σήμερα τρία παιδιά που ασχολούνται και αυτά με τον αθλητισμό.
Πριν από μερικά χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί ερασιτεχνικά με το τρέξιμο και να ακολουθήσει το δρομικό κίνημα που αναπτύσσεται στη χώρα μας. Έβαλε σα στόχο να τερματίσει ένα Κλασικό Μαραθώνιο κι αφού το κατάφερε, αποφάσισε να συνδυάσει και την αγάπη της για το νερό, κάνοντας μια απόπειρα στο τρίαθλο. Τώρα μαθαίνει το ποδήλατο, με όνειρο να μπορέσει κάποια στιγμή να συμμετάσχει σε κάποια επίσημη τριαθλητική διοργάνωση.
Πως έγινε το ξεκίνημά σου στην αθλητική δημοσιογραφία ;
Εντελώς συμπτωματικά, πριν ακόμα τελειώσω το σχολείο, μια Κυριακή που οι υπάλληλοι της Δημόσιας Τηλεόρασης απεργούσαν, το αθλητικό τμήμα έμεινε χωρίς γραμματέα και με φώναξαν για να τους βοηθήσω να βγάλουν στον αέρα την Αθλητική Κυριακή πληκτρολογώντας τα κείμενά τους. Για να με πείσουν, επειδή ήμουν απρόθυμη, μου υποσχέθηκαν να εκφωνήσω τη στήλη του Προ-Πο στην εκπομπή κι έτσι κι έγινε. Συμπτωματικά, ο Μίνως Κυριακού που τότε οικοδομούσε το πρώτο ιδιωτικό κανάλι, τον Antenna, με παρακολούθησε να εκφωνώ το Προ-Πο και με αναζήτησε για να στελεχώσει το δελτίο ειδήσεων που έστηνε τότε με τη Νανά Δούκα και τον Τέρενς Κουικ. Αυτό ήταν!
Πόσο εύκολο ήταν/ είναι για κάποιον χωρίς αθλητική προϋπηρεσία να λέει τα αθλητικά σε ένα μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι και να δημοσιογραφεί γενικότερα στον χώρο του αθλητισμού;
Πολύ δύσκολο! Είχα μεγαλώσει φυσικά σε αθλητικό περιβάλλον, αφού ο πατέρας μου υπήρξε αθλητής και αθλητικογράφος, αλλά χρειάστηκε πολλή μελέτη για να μάθω πρόσωπα και πράγματα, επιδόσεις και διοργανώσεις, ορολογίες και κανονισμούς, διαδικασίες και χειρισμούς σε ένα αμιγώς ανδροκρατούμενο χώρο που δεν ήταν και πολύ πρόθυμος να καλοδεχτεί μια νεαρή, άγουρη, (για να μην πω και άσχετη) γυναικεία παρουσία …και δεν τους αδικώ. Νομίζω ότι για μια γυναίκα το αθλητικό είναι το πιο ζόρικο ρεπορτάζ. Αλλά έχει πολλή συγκίνηση…
Υπάρχει κάποια στιγμή ή κάποιο αθλητικό γεγονός που θυμάσαι ιδιαίτερα και γιατί από την εποχή που δούλευες στον ΑΝΤ1;
Θεωρώ ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 ήταν μια κορυφαία αθλητική στιγμή για την πατρίδα μας και πέρα από τα αρνητικά σχόλια και τις επισημάνσεις που έγιναν εκ των υστέρων, όσοι από εμάς εργάστηκαν για την υπερπαραγωγή των Ολυμπιακών, ένα έχουμε να πούμε: Πραγματοποιήθηκαν με το γνωστό Ελληνικό μεράκι (ορολογία που δε μεταφράζεται), τη λεβεντιά (επίσης δε μεταφράζεται) τη σκληρή δουλειά, το όραμα, τον ενθουσιασμό και των εθελοντισμό αρκετών ανθρώπων που υποκλίνονται στο αθλητικό ιδεώδες και είναι καθοριστικό για τη ζωή τους.
Πότε ξεκίνησες να αθλείσαι ;
Μπαινοέβγαινα στο γυμναστήριο, αλλά χλιαρά…Ο σύζυγός μου ήταν πάντα πιο «συνεπής» αθλούμενος και σε οικογενειακούς αγώνες όπως ο γύρος της Αθήνας έπαιρνε τα μεγάλα παιδιά μαζί του. Το 2008 περπατοέτρεξα για πρώτη φορά και εγώ το γύρο της Αθήνας με το μωρό μου στο καρότσι και τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου για παρέα… Πολύ γέλιο!
Πέρσι τερμάτισες τον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας. Tι αθλητική προετοιμασία έκανες και πως ήταν η εμπειρία του αγώνα;
Η αθλητική μου προετοιμασία σχεδιάστηκε αυθόρμητα και με όσα με συμβούλεψαν οι φίλοι μου που αθλούνται περισσότερα χρόνια από μένα κι είναι δρομικά πιο έμπειροι, που τους εμπιστεύομαι, τους θαυμάζω και τους άκουσα με πειθαρχία. Μετά το καλοκαίρι έκανα μερικά long runs, μερικές διαλειμματικές, ένα 30άρι στην κλασική διαδρομή, καθόλου καλή διατροφή (ψέματα να πω;) και συμπλήρωνα με λίγο κολύμπι, επειδή μου αρέσει και με χαλαρώνει.
Η εμπειρία του δικού μου αγώνα ήταν σα να έζησα μια μικρή ζωή: Με ελπίδα κι απογοήτευση, με χαρά και στεναχώρια, με ομορφιά κι ασχήμια, με ανάταση και ταπείνωση, με σιγουριά κι αμφιβολία, με δύναμη και ανημπόρια. Και σημασία για μένα έχει ότι τερμάτισα ήρεμη, χαρούμενη, «ξεκούραστη» και υγιής. Δε μου φάνηκε άθλος.
Πότε έμαθες τί είναι το τρίαθλο ; Υπήρξε κάποιος που σε «έπεισε» να ασχοληθείς με αυτό και σε μύησε γενικότερα;
Τρίαθλο παρακολουθούσα στην τηλεόραση και μου φαινόταν αδιανόητο! Σκεπτόμουν πως απλά είναι αδύνατον να προσαρμόζεται το σώμα (και το πνεύμα) του αθλητή από άθλημα σε άθλημα και μάλιστα σε συνθήκες ανταγωνισμού. Ωστόσο κι ο Μαραθώνιος αδύνατος μου φαινόταν πριν από μερικά χρόνια και μεθοδικά έγινε, άρα μπορεί να γίνει και το τρίαθλο. Impossible is nothing. To 2011 o σύζυγός μου έλαβε μέρος στο spint τρίαθλο στο Σχοινιά και έκανε την αρχή για την οικογένεια. Τον Αύγουστο του 2012 λάβαμε μαζί μέρος σε ένα aquathlon, το ευχαριστήθηκα και ξεμπλόκαρα. Πριν ένα χρόνο και ο μεγάλος μας γιος συμμετείχε σε τρίαθλο παίδων. Έτσι νομίζω ότι έφτασε πια η ώρα να σταματήσω να χαζεύω τους άλλους από την ύπτια θέση της ξαπλώστρας και να μπω κι εγώ στο παιγνίδι.
Πόσες μέρες και ώρες αθλείσαι την εβδομάδα ; Πόσο εύκολο είναι για μία γυναίκα με αυξημένες επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις να αθλείται και μάλιστα να κάνει τρίαθλο που είναι ιδιαίτερο απαιτητικό άθλημα ;
Τώρα μόλις ξεκίνησα και στόχος είναι να κάνω 2 κολύμπι, 2 τρέξιμο, 2 ποδήλατο την εβδομάδα. Όλοι στην οικογένεια αθλούμαστε και καταλαβαίνουμε ο ένας την ανάγκη του άλλου να αθλείται. Αλλιώς δε γίνεται. Με αντιπολίτευση χαλάει η ψυχολογία, χάνεις τη χαρά.
Τί σου προσφέρει ο αθλητισμός, τί νιώθεις ότι κερδίζεις όταν αθλείσαι;
Έχω αποκτήσει καλύτερη σχέση με το σώμα στο οποίο κατοικώ. Το σέβομαι, το αποδέχομαι και το φροντίζω περισσότερο. Έχω απενοχοποιήσει τη λαγνεία μου για το φαγητό. Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα της ήττας και τις αποτυχίας να πιάσεις το στόχο σου γενικότερα. Ηρέμησα… Έχω κάνει ειρήνη με το μόνιμο άγχος μου να τα κάνω όλα άψογα και γρήγορα. Έχω καλύτερη διάθεση και περισσότερη ενέργεια. Γενικότερα, έχω γίνει πιο «ζεν», ξέρεις, ζεν με νοιάζει πια τόσο πολύ…
Τα παιδιά σου αθλούνται ;
Και τα τρία κολυμπάνε από πολύ μικρά, δύο – τρείς φορές την εβδομάδα, κάνουν στίβο και τα ΣΚ συμμετέχουν σε κάποιο ομαδικό άθλημα.
Ti θα συμβούλευες τις γυναίκες που έχουν οικογένεια και επαγγελματικές υποχρεώσεις και νιώθουν ότι δεν έχουν χρόνο για εκείνες;
Για να ανταποκριθούν στις προσδοκίες της οικογένειας και της εργασίας πρέπει πρώτα να είναι καλά οι ίδιες, δημιουργώντας χρόνο για τον εαυτό τους. Για παράδειγμα, μια κουρασμένη μητέρα με νεύρα (που έχω υπάρξει) είναι καλύτερα να χάσει χρόνο από το παιδί και να βγει έξω να τρέξει λίγο, να εξαερώσει.
Το θέμα του χρόνου, το βλέπω πλέον εντελώς αντίθετα: Κάνοντας αθλητισμό κερδίζεις χρόνο. Γιατί βλέπεις την καθημερινότητα με άλλο μάτι, πιο ήρεμο, πιο ψύχραιμο, πιο ελεγχόμενο, πιο αισιόδοξο και σταματάς να πήζεις και να πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό.
