Ο παραλογισμός των Ελλήνων ή ένα πολύ καλά οργανωμένο «έγκλημα» ;

Ο παραλογισμός των Ελλήνων μπρος στην κάλπη ή

…ένα πολύ καλά οργανωμένο «έγκλημα» από τα μεγάλα κόμματα ;

Editorial : Γιάννης Ψαρέλης

Εάν κάποιος παρακολουθεί από κοντά την πολιτική ζωή του τόπου μετά την μεταπολίτευση και φυσικά την ανακολουθία προγραμματικών/ προεκλογικών δηλώσεων/ υποσχέσεων των κομμάτων που μας έχουν κυβερνήσει και αυτών που έχουμε βιώσει είναι σίγουρο ότι θα απορρεί για το απόλυτη κυριαρχία του δικομματισμού.

Επίσης θα απορρεί με τον τρόπο που καταφέρνουν τα δύο κόμματα να μας μεταπείθουν όταν εμείς αγανακτισμένοι με τις ψεύτικες υποσχέσεις τους αποφασίζουμε να τα καταψηφίσουμε.

Τελικά τί συμβαίνει ; Μήπως είμαστε πολύ επιπόλαιοι μπρος στην κάλπη ή τα κόμματα έχουν αποκωδικοποιήσει την συμπεριφορά των Ελλήνων μπρος στην κάλπη και ξέρουν πως μπορούν να την ελέγχουν;

Aς κάνουμε μερικές απλές διαπιστώσεις:

1. Οι περισσότεροι πολίτες δεν πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν κάτι με την ψήφο τους. Δηλαδή απαξιώνουν ουσιαστικά την σημασία την υποτιθέμενη ύψιστη έκφραστη της δημοκρατίας. Και αυτό γιατί κάποιοι συνειδητά και κάποιοι υποσηνείδητα αντιλαμβάνονται ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Εκείνο που αναρρωτιέται κάποιος είναι εάν τα κόμματα συνειδητά θέλουν να ανατρέψουν ή να ενισχύσουν αυτή την πεποίθηση ; Θεωρητικά τα στελέχη τους εκφράζουν την ανησυχία τους για την απαξίωση της πολιτικής ζωής, για το ενδεχόμενο υψηλών ποσοστών αποχής στην επόμενη εκλογική σημασία. Ομως αυτή η ανησυχία μάλλον είναι υποκριτική καθώς μάλλον έχουν βρει στο τέλος το κόλπο να συντηρούν τον δικομματισμό με φθηνιάρικα αλλά μάλλον, όπως αποδεικνύεται, συνθήματα : «O λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά/ αριστερά», «μπορούμε μία καλύτερη Ελλάδα»…Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής μας ζωής σε όλο της το μεγαλείο
2. Ενα μεγάλο ποσοστό του πνευματικού μας κόσμου δεν πιστεύει ότι αυτό που βιώνουμε μπορεί να χαρακτηριστεί ως δημοκρατία. Φυσικά και δεν είναι δημοκρατία αυτό που βιώνουμε. Δημοκρατία σημαίνει ότι η πλειοψηφία των ελλήνων εγκρίνουν τις αποφάσεις και πράξεις της κυβέρνησης. Αυτό από ότι διαφαίνεται είναι η εξαίρεση. Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης αποδοκιμάζει τις πράξεις. Αυτό συμβαίνει μόνο με την παρούσα κυβέρνηση αλλά και με προηγούμενες. Ετσι ενώ θα περίμενε κανείς ότι μία κυβέρνηση που πάει αντίθετα στην βούληση του «κυριάρχου ελληνικού» λαού ή κόμματα που είναι ανακόλουθα αναφορικά με τις υποσχέσεις του θα αποδοκιμαζόνταν στις επόμενες εκλογές, δυστυχώς αυτό έχει διαψευστεί από την πρόσφατη πολιτική μας ζωή. Η μήπως κακώς έχουμε «την βλακεία να πιστεύουμε πως είμαστε πιο ελεύθεροι σε μία δημοκρατία παρά σε μία μοναρχία» όπως πολύ σωστά σημειώνει και η έκπτωτη άγγελος στην «ανταρσία των αγγέλων» του Ανατόλ Φρανς.
3. Ο δικομματισμός έχει στηριχθεί πάνω στην δοκιμασμένη συνταγή του ρουσφετιού, που ίσχυε και πριν την «κατάλυση» της δημοκρατίας από τους συνταγματάρχες. Η προσδοκία ή η φοβία της ακύρωσης ενός διορισμού σε μία θέση στο δημόσιο καθόριζαν την εκλογική μας απόφαση (ή έστω ενός μεγάλου ποσοστού του πληθυσμού μας). Ετσι το σημαντικό ήταν να βγει το κόμμα του βουλευτή που μας υποσχέθηκε ότι «θα μας βολέψει» και κυρίως να μην βγει το αντίπαλο κόμμα γιατί «τότε την πατήσαμε». Το ρουσφέτι βέβαια δεν περιοριζόταν/ περιορίζεται μόνο σε κάποιο εργασιακό διορισμό αλλά αφορούσε πάρα πολλά ζητήματα : να βολευτεί στον στρατό ο «μαμόθρευμένος» γιός μας, να πάρει μεταγγραφή η κορούλα μας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών…

Τα κόμματα προσλαμβάνουν εταιρείες ή/ και ειδικευμένα στελέχη ώστε να διενεργήσουν ποιοτικές και ποσοτικές έρευνες.

Στις ποιοτικές έρευνες έχουμε τα λεγόμενα focus groups, τις εις βάθος συνεντεύξεις καθώς και την εργαστηριακή αναπαράσταση των εκλογικών τμημάτων.

Στις ποσοτικές έρευνα έχουμε την δημιουργία ερωτηματολογίου που διανέμεται κατάλληλα σε ένα δείγμα πιθανότητας (δηλαδή με τρόπο ώστε ο κάθε έλληνας να έχει τις ίδιες πιθανότητες να περιληφθεί σε αυτό το δείγμα και συνεπώς να μπορεί να μετρηθεί το στατιστικό σφάλμα).

Ο στόχος των παραπάνω  ερευνών είναι τα παρακάτω :

• Η αποκωδικοποίηση της εκλογικής διαδικασίας των Ελλήνων. Σε συνέχεια αυτού επιθυμείται να γνωρίζουν τον τρόπο που αποφασίζουν τί θα ψηφίζουν τα διάφορα τμήματα του Ελληνικού πληθυσμού. Ετσι π.χ. για τους νέους ανθρώπους ίσως η εκλογική διαδικασία είναι μία πιο αυθόρμητη πράξη που μεταβάλλεται πιο εύκολα ενώ για τους ηλικιωμένους συνανθρώπους μας (άνω των 65) δεν τίθεται καν θέμα  αμφισβήτησης της προηγούμενης εκλογικής απόφασης.
• Στις περιπτώσεις που δεν είναι τελείως αυθόρμητη η διαδιακασία τα κόμματα επιθυμούν να γνωρίζουν την βαρύτητα που έχει το κάθε θέμα/ τομέας της ζωής μας (οικονομία, παιδεία, ανεργία, υγεία …) για το κάθε τμήμα του ελληνικού πληθυσμού. Ετσι οι αρχηγοί των κομμάτων δίνουν έμφαση στις ομιλίες τους σε συγκεκριμένα ζητήματα και τα κόμματα φτιάχνουν τα τηλεοπτικά τους σποτ/ διαφημίσεις και τα ενημερωτικά/ προωθητικά τους φυλλάδια βάσει των ευρημάτων αυτών των ερευνών.
• Αυτούς που μπορούν να επηρεάσουν τα διάφορα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού, π.χ. οι νέοι ψηφοφόροι μπορούν να επηρεάζονται από τους γονείς τους .
• Την  δημοτικότητα των διαφόρων στελεχών τους ώστε να ξέρουν ποιοι θα απωμιστούν το επικοινωνιακό κομμάτι.

Αφού τα κόμματα κάνουν τις έρευνές τους, την διαξεγωγή των οποίων εμείς αγνοούμε αρχίζουν να καταστρώνουν σε συνεργασία με τις εταιρείες συμβούλους τους.

Ετσι τελικά γίνεται αντιληπτό ότι δεν πέρα από την επιπόλαια προσέγγισή μας, την απαράδεκτη στάση μας («ας βολευτεί το παιδί μας και…» ας γκρεμιστεί το σύμπαν).

Τότε ποια θα έπρεπε να είναι τα κριτήρια με τα οποία θα έπρεπε να νοιώθουμε εντάξει με τον εαυτό μας;

1. Πρώτα από όλα θα έπρεπε να μην ξεχνάμε. Παραφράζοντας το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά/ αριστερά» θα μπορούσαμε να πούμε ότι « λαός δεν ξεχνάει ποιος είναι ψεύτης». Δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουμε κάποιους που μας υπόσχονται «τον ουρανό με τα άστρα» και μετά μας κάνουν να υποφέρουμε.
2. Οφείλουμε να προτάσσουμε το εθνικό συμφέρον και να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας, όπως έχει δείξει και η πρόσφατη πολιτική ζωή στην δυτική ευρώπη ότι το εθνικό συμφέρον πρστατεύεται καλύτερα όταν η κυβέρνηση δεν είναι ασύδοτη να κάνει ότι θέλει. Οφείλουμε να προτάσσουμε το εθνικό συμφέρον από το προσωπικό «ρουσφετολογικού» τύπου προσωπικό ή/ και οικογενειακό συμφέρον
3. Να προσεγγίζουμε με απόλυτη υπευθυνότητα και χρησιμοποιώντας την λογική την εκλογική διαδικασία. Να διαβάζουμε τα προγράμματα των κομμάτων και να μπορούμε να κρίνουμε ποια από αυτά είναι ρεαλιστικά και ποια όχι.
4. Με τον ίδιο τρόπο που τα κόμματα κάνουν «έρευνες αγοράς» (marketing research) για να μπορέσουν να μπουν μέσα στο μυαλό μας και να καθορίσουν την συμπεριφορά μας οφείλουμε να γίνουμε και εμείς πιο πονηροί. Κάθε φορά που ακούμε τον/ την αρχηγό ενός κόμματος ή έναν/ μία πολιτικό να λέει πρέπει να προσπαθούμε να βρούμε τί κρύβεται από πίσω. Δυστυχώς, με λίγες εξαιρέσεις, δεν υπέρχουν σοβαροί, αξιοπρεπείς και ειλικρινείς πολιτικοί.
5. Να σταυρώνουμε αξιόλογα και σοβαρά άτομα. Εχει γεμίσει η βουλή από γραφικούς τύπους 3^ης διαλογής. «Ξανθιές» μοντέλες, γραφικούς τύπους, ηθοποιούς που εξαργυρώνουν την δημοτικότητά τους και υποτιθέμενους αγωνιστές της δημοκρατίας που εξαργυρώνουν το ξύλο και τα βασανιστήρια των πραγματικών αγωνιστών της πατρίδας, της δημοκρατίας και του λαού:

Ναι αυτός που κατέβασε την ναζιστική σημαία αξίζει να είναι στην Βουλή γιατί είναι εθνικό σύμβολο, άσχετα με το εάν συμφωνούμε με τις κομματικές απόψεις/θέσεις τους.

O Αντρέας που τον «χτυπάνε στο διπλανό κελί» είναι σύμβολο της δημοκρατίας….

…όμως δεν μπορεί να ανεχόμαστε να μας αντιπροσωπεύουν οι γιοι των βαρώνων της πολιτικής, οι ξανθιές/ μελαχρινές μοντέλες, αυτοί που έχουν πρόσβαση και σχέσεις με τους καναλάρχες και οι οποίοι ουσιαστικά μας τους επιβάλλουν, αυτοί που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους, αυτοί που πρόδωσαν τις αρχές τους (αρχές που ήταν η αιτία που τους αγαπήσαμε και τους πιστέψαμε)…

Ακόμα και εάν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο (εσκεμμένα μας έχουν πείσει για αυτό) τουλάχιστον να μην τους δώσουμε το δικαίωμα να πιστεύουμε ότι είμαστε χαζοί και πολύ εύκολα μπορούν να μας ελέγχουν.

Οσο σκέφτομαι τα παραπάνω τόσο καταλαβαίνω πόσο αισχρό και καλά προμελετημένο είναι αυτό το πολιτικό φασιστικού τύπου και έμπνευσης έγκλημα και φυσικά τόσο εξοργίζομαι…τόσο πείθομαι ότι η προσωπική μας επανάσταση είναι μονόδρομος… είναι η επανάσταση που πρέπει να κάνει ο καθένας από εμάς στην ζωή του, τόσο στις αξίες του όσο και στις συμπεριφοράς του.