Σύντομη Παρουσίαση
Η Λουκία γεννήθηκε το 1970, μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και τελείωσε το λύκειο, και μετοίκησε στην Αμερική για σπουδές. Δεν είχε ιδιαίτερες αθλητικές ρίζες από τα μαθητικά της χρόνια. Η πρώτη της επαφή με το Τρίαθλο έγινε εντελώς τυχαία όταν μια παρέα την κάλεσε να συμμετάσχει σε έναν αγώνα με φιλανθρωπικό σκοπό. « Ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση», λέει, «έχοντας στο ενεργητικό της πάνω από 10 χρόνια πρακτικής στο καράτε (Σότοκαν) και 2 μαύρες ζώνες. Αλλά κολύμπι και τρέξιμο; Καμία σχέση! Προφανώς κολυμπούσα, έχοντας μεγαλώσει στην Ελλάδα, ήξερα ποδήλατο, από τις παιδικές μου παρέες και η μεγαλύτερη απόσταση που είχα ποτέ τρέξει ήταν … μόλις 5 χιλιόμετρα. Έλαβα μέρος στο πρώτο μου τρίαθλο (αλλά και σε αρκετά επόμενα) κολυμπώντας πρόσθιο!»
Ζούσε τότε στην Καλιφόρνια, την γενέτειρα του Τριάθλου. Τον πρώτο χρόνο λοιπόν, καβάλα στο mountain bike, με αστεία για τα σημερινά δεδομένα προπόνηση σε 15άρα πισίνα (ναι!), και αυξάνοντας σιγά-σιγά τα χιλιόμετρα, συμμετείχε σε αγώνες σχεδόν κάθε 2 εβδομάδες. Και… κόλλησε. Η πειθαρχία στην προπόνηση και η επιμονή στην λεπτομέρεια της τεχνικής που είχε τόσα χρόνια δουλέψει στο καράτε αποδείχθηκαν ιδανική βάση για το νέο αυτό χόμπυ! Τον δεύτερο χρόνο ήρθε και το κουρσάκι (αγορασμένο από το e-bay, 2 μεγέθη μεγαλύτερο που να ήξερε τότε) και τακτικές πια προπονήσεις με τον τοπικό σύλλογο (αριθμός μελών >2,000).
Ώσπου να επιστρέψει στην Ελλάδα, είχε ήδη πάρει μέρος σε πολλούς αγώνες (μερικοί απαριθμούσαν >500 αθλητές), τερματίζοντας στην δεκάδα της ηλικιακής κατηγορίας της. Το 2004, με τις βαλίτσες ουσιαστικά έτοιμες για το ταξίδι του επαναπατρισμού μετά από 17 χρόνια απουσίας, συμμετέχοντας όλως τυχαίως στον πρώτο αγώνα διάθλου κέρδισε μια θέση στην Team USA για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου στο Βέλγιο. Έτσι, το ίδιο καλοκαίρι που εργάστηκε στην οργάνωση του Ολυμπιακού Τριάθλου στην Αθήνα, έκανε και την πρώτη της επαφή με τον κόσμο των age groups.
Από τότε, η Λουκία έχει αφοσιωθεί κυρίως στο Δίαθλο, λαμβάνοντας μέρος σε πανευρωπαΪκά και παγκόσμια πρωταθλήματα διάθλου, αλλά και σε πανελλήνια πρωταθλήματα πάντα με πολύ καλές επιδόσεις: χρυσό στο Πανευρωπαϊκό το 2009 (Βουδαπέστη) και αργυρό το 2008 (Σέρρες), 1η θέση στο πανελλήνιο διάθλου, κατά την απουσία της Δημάκη από το χώρο το 2008 και 2009). Η φετινή όμως χρονιά βρήκε τη Λουκία να αγωνίζεται και πάλι με το Τρίαθλο, αυτή τη φορά στις μεσαίες αποστάσεις (half ironman) με μεγάλη επιτυχία – 1η θέση στον αγώνα στο Άστρος και 2η θέση στο ΠανευρωπαΪκό Πρωτάθλημα 70.2 στο Wiesbaden της Γερμανίας.
Η Λουκία ζει πλέον στην Ελλάδα και ασχολείται με τον τομέα της Ασφάλειας Πτήσεων, ως σύμβουλος αεροπορικών επιχειρήσεων, διερευνήτρια αεροπορικών ατυχημάτων, αλλά και ερευνητής και εκπαιδεύτρια σε θέματα Ανθρώπινου Παράγοντα. Κάπου ανάμεσα στα αμέτρητα επαγγελματικά ταξίδια στο εξωτερικό, και τις ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, κάνει «διαλείμματα» για προπόνηση (και εκτόνωση).
Συνέντευξη στον Γιάννη Ψαρέλη (Νοέμβριος 2010)
Επικοινωνήσαμε με την Λουκία, μέσω e-mail, γιατί αυτές τις ημέρες είναι πάλι κάπου εκτός Ελλάδος.
Triathlon World: Από το Δίαθλο και τα εξαιρετικά αποτελέσματα στα παγκόσμια πρωταθλήματα Διάθλου περάσαμε στους αγώνες μεσαίας απόστασης Τριάθλου και εκεί με εξαιρετικά αποτελέσματα. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την μεσαία απόσταση;
Λουκία Λουκοπούλου: Τρία πράγματα με οδήγησαν στο half ironman. Kλείνοντας τα 40 και βλέποντας τις επιδόσεις μου στο τρέξιμο, το πιο επιβαρυντικό για το σώμα από τα 3 αθλήματα, έπρεπε να αποδεχθώ ότι απλά δεν πρόκειται να αποκτήσω άλλη ταχύτητα! Αυτό όμως ήταν καλή δικαιολογία να δοκιμάσω κάτι καινούριο, κίνητρο το οποίο ούτως ή άλλως επιζητώ κάθε χρόνο. Αποφάσισα λοιπόν να ξανα-αντιμετωπίσω τον παλιό καλό μου «εχθρό» – το κολύμπι. Το 2005 είχα αγανακτήσει παρόλο που είχα καλή δικαιολογία, ότι δηλαδή η πρώτη μου αληθινή επαφή με κολυμβητήριο ήταν μόλις το 2004. Τον χειμώνα του 2008, με πολλή και πολύ συστηματική προπόνηση, είδα πρόοδο!
Triathlon World: Οι περισσότερες γυναίκες που ασχολούνται με το Τρίαθλο στην Ελλάδα έχουν σχέση με το εξωτερικό: έχουν μεγαλώσει ή έχουν ζήσει αρκετά χρόνια εκεί. Τυχαίο;
Λουκία Λουκοπούλου: Δεν νομίζω! Αλλά δεν μπορώ και να είμαι σίγουρη. Μπορεί κι εδώ να είχα τυχαία συναντήσει το Τρίαθλο στα 30 μου, όπως έκανα έξω. Γεγονός πάντως είναι ότι τα ερεθίσματα (τουλάχιστον 2 αγώνες διαφόρων γεύσεων σε απόσταση 1-2 ωρών κάθε Σαββατοκύριακο στην Καλιφόρνια), ο αριθμός των «κοινών θνητών» που ασχολούνται αρκετά σοβαρά, η οργάνωση (5 ενεργοί σύλλογοι στην περιοχή μου), και οι υποδομές (με το απαραίτητο αντίτιμο βέβαια) που είχα στο εξωτερικό σίγουρα βοήθησαν. Πολύ σημαντικό στοιχείο επίσης, η ύπαρξη δυνατού συναγωνισμού! Η οργάνωση αγώνων από ιδιωτική πρωτοβουλία στη Ελλάδα τα τελευταία χρόνια προσφέρει πολλά από τα καλά αυτά στοιχεία. Και δεν παύω να ελπίζω ότι θα συνεχιστούν και θα ενισχυθούν οι αντίστοιχες διοργανώσεις από τον επίσημο κρατικό φορέα. Ώστε να δίνουμε συνεχώς ευκαιρίες σε κορίτσια και γυναίκες να ανακαλύπτουν «τυχαία» το Τρίαθλο, τώρα και στην Ελλάδα.
Triathlon World: Μία γυναίκα που δεν έχει ιδιαίτερη αθλητική υποδομή αλλά απλά γυμνάζεται μπορεί να συμμετέχει σε ένα αγώνα μεσαίας απόστασης ή αυτό είναι απαγορευτικό;
Λουκία Λουκοπούλου: Το τι μπορεί να καταφέρει κανείς όταν το κάνει κέφι είναι, όπως αποδεικνύεται συνεχώς (βλ. Μαραθώνιο, Σχίνιαθλο μεγάλης και μεσαίας απόστασης), απλά απερίγραπτο! Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι μια γυναίκα που το θέλει, μπορεί να το κάνει. Προσωπικά, όμως, θα της πρότεινα να αρχίσει με μια μικρότερη απόσταση, για να αποφύγει πιθανούς τραυματισμούς από την υπερπροσπάθεια και να δώσει περισσότερο χρόνο και προσοχή στο να αναπτύξει μια σωστή και υγιή βάση για μεγαλύτερες αποστάσεις.
Triathlon World: Τί ποδήλατο πρέπει να έχει μια γυναίκα τριαθλήτρια, δρόμου ή χρονομέτρου για τους αγώνες χωρίς drafting;
Λουκία Λουκοπούλου: Το ποδήλατο χρονομέτρου (ή τριαθλητικό) είναι αναμφίβολα απαραίτητο, ειδικά για τις μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις. Η θέση του σώματος κάνει την διάρκεια του ποδηλατικού σκέλους πολύ πιο αποδοτική (και ανεκτή) αλλά, ακόμη σημαντικότερο, δεν επιβαρύνει τους μυς των ποδιών και του κορμού όσο το ποδήλατο δρόμου, διατηρώντας απόθεμα για το δρομικό κομμάτι στο τέλος. Υπάρχει όμως και ο οικονομικός παράγοντας. Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να περιμένει, να αποκτήσει μερικούς αγώνες στο ενεργητικό της, να επιβεβαιώσει ότι θα παραμείνει στον χώρο, πριν αρχίσει να «ψάχνεται» με ακριβά και εξεζητημένα ποδήλατα. Ο εξοπλισμός δεν κάνει τον αθλητή αυτό είναι σίγουρο!
Triathlon World: Να αγοράσει ένα αντρικό ποδήλατο μικρού μεγέθους και να το προσαρμόσει ή να αγοράσει καθαρό γυναικείο ποδήλατο που τώρα τελευταία παράγουν οι εταιρείες.
Λουκία Λουκοπούλου: Δεν είμαι σίγουρη ότι το θέμα είναι τόσο το αντρικό ή γυναικείο ποδήλατο, όσο οι σωστές ρυθμίσεις, βασισμένες σε αντικειμενικές μετρήσεις (professional bicycle fit). Από προσωπική εμπειρία, και έχοντας για χρόνια αντισταθεί στην αναβάθμιση του ποδηλάτου μου (τριαθλητικό, σωστό μέγεθος, επαγγελματικό, fit), θα ομολογήσω ότι το σωστό ποδήλατο, τη σωστή στιγμή, και με σωστή προπόνηση, αξίζει 100%.
Triathlon World: Τί έχεις να συμβουλεύσεις κάποια αθλήτρια που θέλει να συμμετάσχει σε έναν αγώνα μεσαίας απόστασης, αναφορικά με την προετοιμασία και τον απαραίτητο εξοπλισμό, πέρα από τα παραπάνω;
Λουκία Λουκοπούλου: Αυτό εξαρτάται από τους στόχους της. Εφόσον όμως θέλει να προετοιμαστεί σωστά για έναν αγώνα, λόγου χάρη, στην αρχή του καλοκαιριού, θα έλεγα να αρχίσει συστηματική προπόνηση από το φθινόπωρο. Να αποκτήσει μια καλή αερόβια βάση μέσα στον χειμώνα. Να περιλάβει, στην προπόνηση, σταδιακά, αποστάσεις σαν και αυτές του αγώνα. Να εντάξει και διπλές (ίσως και τριπλές) προπονήσεις στο πρόγραμμά της. Να δώσει σημασία στην ποιότητα και όχι την ποσότητα της προπόνησης. Ακόμη και 20 λεπτά τρέξιμο μετά από ποδήλατο ή 30 λεπτά ποδήλατο πριν το τρέξιμο, μπορούν να κάνουν θαύματα. Και να δοκιμάσει (και τελικά να καταλήξει) σε καλές διατροφικές συνήθειες που θα την κρατήσουν μάχιμη την ημέρα του αγώνα.
Όσον αφορά τον εξοπλισμό, πέραν του ποδηλάτου και των παπουτσιών, η στολή νεοπρέν (αν αυτό απαιτείται από τον αγώνα), και ένα καλό τριαθλητικό φορμάκι. Είναι σημαντικό να είναι και τα δύο δοκιμασμένα στις προπονήσεις. Ένας τέτοιος αγώνας διαρκεί αρκετές ώρες, και δεν υπάρχουν περιθώρια για τεχνικές ενοχλήσεις!
Κάτι ακόμη απαραίτητη η συμμετοχή σε αγώνες μικρότερων αποστάσεων την άνοιξη. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα πιστεύω από το να βρεθεί κάποιος στην γραμμή αφετηρίας σε αγώνα μεσαίας απόστασης χωρίς να έχει την κατάλληλη σωματική και ψυχολογική προθέρμανση.
Triathlon World: Ποιόευρωπαϊκό αγώνα μεσαίας απόστασης θεωρείς κατάλληλο για κάποιο αρχάριο τριαθλητή?
Λουκία Λουκοπούλου: Εφ’όσον γίνει ξανά το Άστρομαν το 2011, δεν υπάρχει καταλληλότερος! Αν και έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας, δεν έχει τις επιπρόσθετες απαιτήσεις, οικονομικές και ψυχολογικές, του ταξιδιού και ότι αυτό συνεπάγεται.
