1st Trimore Kastoria – Olympic Distance race report
Κείμενο : Κατερίνα Παπαϊωάννου
… και να μαστε στην αρχοντική και μαγευτική Καστοριά… η πόλη που αντί για αδέσποτους σκύλους έχει αδέσποτες πάπιες. Μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα με περισσότερα γουναράδικα από καφετέριες.
Στη βόρεια πλευρά όπου και έμενα, κατοικοεδρεύει ο Ναυτικός Όμιλος Καστοριάς και η προπόνηση κωπηλασίας ήταν καθημερινή. Στους Καστοριανούς δεν φαίνεται να αρέσει να κολυμπούν στη λίμνη τους. Ίσως τώρα που το κάναμε εμείς, να αρχίσουν λίγο να αλλάζουν.
Το κολύμπι σε λίμνη είναι το αγαπημένο μου.
Το νερό είναι όντως πιο βαρύ, αλλά με τη στολή, όχι και τόσο. Δεν έχει το αλάτι που σου κάθεται στο λαιμό. Ήταν αρκετά ζεστό (23 βαθμοί) και οριακά δεν έβρασα μέσα στο νεοπρέν. Είναι ένα περιβάλλον γεμάτο ζωή, διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει και το θεωρώ μυστηριώδες και μαγικό.
Κατάφερα να βγω δεύτερη από το νερό με έναν ρυθμό 1:45, να κάνω μια αρκετά ικανοποιητική αλλαγή και να φύγω ολίγον λυσσασμένη για το ποδήλατο, με την κρυφή επιδίωξη να μην πέσω κάτω από τα 30χλμ/ω συνολική μέση ταχύτητα. Η διαδρομή ήταν δύο γύροι των 26χλμ γύρω από τη λίμνη. Βγαίνοντας από την Καστοριά και το Δισπηλιό, είχες να διανύσεις ατελείωτες ευθείες μέσα στα χωράφια και το σκηνικό ήταν ιδανικό για αερόμπαρες και ατελείωτο πάτημα. Ο αυχένας μου άρχισε να πιάνεται από νωρίς και προσπάθησα να τον ξεκουράσω με διαλείμματα ορθοπέταλου. Όταν πλέον, απογοητευμένη, προσπάθησα να δεχτώ το γεγονός ότι μάλλον θα πέσω κάτω από τα 30, έκλεισα τον πρώτο κύκλο και μπήκα πάλι στην Καστοριά, όπου οι φωνές, οι εθελοντές, τα χειροκροτήματα, ανανέωσαν λίγη από την προηγούμενη λύσσα. Αποφάσισα ότι δεν θα κοιτάξω άλλο το ρολόι κι όσο πάει. Κάπου στα ατελείωτα χωράφια με προσπερνά η Βαλεντίνη από Θεσσαλονίκη, φωνάζοντάς μου ενθαρρυντικά. Σε μια τόσο μεγάλη απόσταση, με τόσο λίγες συμμετοχές, το ποδήλατο ήταν αρκετά μοναχική υπόθεση. Μπαίνοντας ξανά στην Καστοριά με μια τεράστια ανακούφιση, φτάνω στη ζώνη αλλαγής.
Ακριβώς πίσω μου μπαίνει η Λιάνα, την οποία δεν κατάλαβα ότι ήταν εκεί, παρά μόνο όταν κοπάνησε το ποδήλατό της στο πόδι μου. Μου ζήτησε συγγνώμη δεκάδες φορές και με πολλή αγωνία, μέχρι να την πείσω ότι δεν έχω χτυπήσει. Στην πραγματικότητα ήμουν πολύ ικανοποιημένη, γιατί η Λιάνα πάντα προλαβαίνει να μου πάρει όλη τη διαφορά που της έχω κάνει στο κολύμπι, πολύ πριν φτάσουμε στο T2.
Φεύγω πρώτη από τη ζώνη και μετά από λίγο με προσπερνά. Ξέρω ότι είναι γρηγορότερη, αλλά αποφασίζω να δοκιμάσω την τύχη μου. Με ένα ρυθμό μεταξύ 5:05 και 5:10 την είχα για 3 χλμ στο οπτικό μου πεδίο (και ξεμάκραινε πολύ αργά αλλά σταθερά) κι εγώ αναρωτιόμουν αν μπορώ να το κρατήσω, με δεδομένο ότι το δεκάρι μου είναι στα 49.
Ε, τελικά δεν τα κατάφερα. Αν και η διαδρομή ήταν ότι πιο όμορφο έχει να επιδείξει η όμορφη Καστοριά, η υγρασία ήταν αποπνικτική, τα πόδια μου πονούσαν και ήθελα σαν τρελή να σταματήσω! Plan B λοιπόν, κι άρχισα να σκέφτομαι την απόσταση σε κομματάκια.
Φτάνοντας ξανά στην πόλη, λίγη ενέργεια επέστρεψε, με μία κυρία που μου φώναξε ότι πιο γλυκό άκουσα από τον κόσμο αυτές τις μέρες… “ευχαριστούμε”! Πολλοί Καστοριανοί νοιώθουν απομονωμένοι και το event ήταν πραγματική πνοή για τον τόπο τους.
Φτάνω στην πλατεία του τερματισμού επιτέλους, ως 4η κι ευτυχισμένη.
Ο αγώνας μέτρησε ένα κολύμπι αλλιώτικο από τ’άλλα, ένα στόχο που επετεύχθη στο ποδήλατο κι ένα ρίσκο που “δε βγήκε” στο τρέξιμο.
Συνολικά, μια εξαιρετική εμπειρία.
Του χρόνου σίγουρα και πάλι εκεί !!!
