Συντάκτης : Φίλιππος Αθανασίου (Νοέμβριος 2010)
Αθλήματα αντοχής: ένας δρόμος προς την ψυχή μας!
Η μέρα ηταν μοναδική. Κυριακή, Νοέμβρης μήνας, με καιρό copy – paste από τις Αλκυονίδες…, δηλαδή υπέροχη λιακάδα, άπνοια, θερμοκρασία 18 βαθμοί, γενικά το σκηνικό ήταν κατι περισσότερο απο τέλειο!
Παραλιακή Αθηνών Σουνίου, ελάχιστη κίνηση – είναι ακόμη 8.00 το πρωί-φτάνω με το αυτοκίνητο στην Βάρκιζα, παρκάρω, βγάζω το ποδήλατό μου από μέσα, τοποθετώ τον μπροστινό τροχό, φουσκώνω τα λάστιχα, και καθώς κάνω ολες αυτές τις σχεδόν αυτόματες πλέον κινήσεις, παρατηρώ στα καφέ που βρίσκονται λίγο πιο πέρα τον κόσμο που ήδη κάθεται και πίνει τον καφέ του.
-Δηλαδη αυτοί δεν κάνουν προπόνηση? δεν τρέχουν σε αγώνες?
Θα κάθονται όλη την μέρα από καρέκλα σε καρέκλα?-
-Χαμένες ώρες σκέφτηκα, ανία, έλλειψη στόχων, αδύναμη θέληση!-
Αύτο ήταν, μπάνγκ, χτύπησε μέσα μου συναγερμός, παλμοί πάνω, ξαφνικός ιδρώτας, άγχος,-αδύναμη θέληση –
Είναι τελικά θέμα θέλησης?, σκέφτηκα. Μήπως εγώ δεν έχω ποτέ αμφιβολίες
για τους στόχους μου, για τον αν θα καταφέρω κατι ? Πολλές φορές δεν δυσκολεύομαι να ξεκινήσω για προπόνηση?
Και γιατί παρακαλώ ειναι αρνητικό να κάθεται κάποιος να πίνει τον καφέ του? Μήπως εμένα δεν μου αρέσει να κάθομαι με φίλους και να πίνω καφέ?
Πριν κάνω την οποιαδήποτε επόμενη σκέψη είδα απο το βάθος του δρόμου να πλησιάζει το γκρουπάκι με τον φίλο μου τον Γιάννη και αλλους τρείς ποδηλάτες.
Κράνος γυαλιά, κλείδωμα του αυτοκινήτου – Καλημέρα παιδιά -Καλημέρα!
Και φύγαμε!
Τις επόμενες τρείς ώρες κινήθηκα σε άλλους ρυθμούς.
Με το που έφτασα όμως πίσω στο αυτοκίνητο μου, οι εικόνες γύρω μου με ξανάφεραν στις πρωινές σκέψεις.
Νομίζω όμως ότι πριν συνεχίσω πρέπει σε αυτό το σημείο να ξακαθαρίσω κάπως τα πράγματα.
Μου αρέσει παρα πολύ να βρίσκομαι με φίλους και να πίνω καφέ μαζί τους ή να μοιράζομαι μαζί τους την ατμόσφαιρα και το φαγητό κάποιας ωραίας ταβέρνας.
Επίσης σε καμία περίπτωση δεν ψάχνω να χωρίσω τους ανθρώπους σε ομάδες του τύπου-οι δικοί μας και οι άλλοι-. Δεν εχω τέτοια ανάγκη.
Πιο πολύ απο όλα θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου που ίσως να αφορούν και τον δικό σας προβληματισμό.
Δεν έχω κανένα κόλημμα μα τα καφενεία.
Μιλώ για την Ελλάδα του κόσμου που γεμίζει τα καφενεία και τις ταβέρνες, διαβάζει τις εφημερίδες και εξαίρει τα προτερήματα της ακινησίας.
Η στάση ζωής, οι ιδέες και οι αντιλήψεις που πάνε παρέα, το μόνο που επιδιώκουν είναι η απραξία και μαλιστα της φτιάχνουν και εικόνισμα, την κάνουν κυρίαρχη νοοτροπία. Και ως τέτοια με ενοχλεί.
Τι είναι τελικά αυτό που μας κάνει δυνατούς, ικανούς να πιστέψουμε στον ευατό μας και στις επιλογές μας?
Τι είναι αυτό που μάς επιτρέπει να ξεφύγουμε απο τον κυρίαρχη νοοτροπία?
Πιστεύω ότι είναι θέμα θέλησης, να μπορείς να ξεπερνάς τον εσωτερικό τεμπέλη εαυτό σου, που ο καθένας μας εχει μέσα του και ειναι σίγουρα ο δυσκόλοτερος αντίπαλος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην ζωή.
Και είναι ο δυσκόλοτερος γιατί δεν φτάνει να τον νίκησεις μιά φορά, όχι, θα είναι εκεί κάθε μέρα μαζί σου και κάθε φορά θα δίνεις την μάχη σου.
Θα τον άκους σαν φωνή μέσα σου,-έλα μωρέ τώρα που να βγω για προπόνηση, με τέτοιο καιρό, κάνει κρύο, κάνει ζέστη, είναι πολύ νωρίς το πρωί, είμαι κουρασμένος απο την δουλειά…
Και να είσαι σίγουρος πως δεν θα στερέψει ποτέ από δικαιολογίες που αν τους επιτρέψεις θα γίνουν πολύ δυνατές. Θα καταφέρουν να σε πείσουν οτι ναι δεν μπορείς να ασχοληθείς με αυτό που θέλεις, γιατί απλά δεν επικρατούν στην ζωή σου οι ιδανικές συνθήκες.
Ναι έτσι θα νομίζεις και θα είσαι σίγουρος ότι μόλις αλλάξουν τα πράγματα (στην οικογένεια, στην σχέση, στη δουλειά, για τον καθένα ειναι διαφορετικά) τότε θα κάνεις αυτό που λαχταράς.
Δυστυχώς δεν είναι ετσι τα πράγματα.
Οι συνθήκες της καθημερινής μας ζωής είναι πάντα κατά βάση απρόβλεπτες, θα αλλάζουν συνέχεια, και κατά την γνώμη μου αυτό είναι πολύ ωραίο και ενδιαφέρον. Η ιδανική κατάσταση που ονειρεύσαι, δεν θα προκύψει απο πουθενά.
Ολα συνεχώς κινούνται και αλλάζουν στην ζωή, είτε μιλά κανείς αναφερόμενος στην μεγάλη στην συμπαντική κλίμακα είτε μιλά για την προσωπική την ατόμικη κλίμακα.
Αν λοιπόν θέλεις να ξεκινήσεις κάτι νέο, κάτι που σου αρέσει χρειάζεσαι θέληση.
Θέληση να δεχθείς την καθημερινοτητά σου (τον ευατό σου) όπως ειναι.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δράσε!
Κάνε το μικρό σου θαύμα!
Οταν κάποιος/-α ξεκινά να δοκιμάσει τον εαυτό του/της σε ενα αγώνισμα όπως το τρίαθλο, ένα είναι σίγουρο: αν καταφέρει να μείνει στον δρόμο αυτό, θα κερδίσει στην πορεία πολλές εμπειρίες και γνώσεις, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους.
Θα δει καταπρόσωπο τους φόβους του, τις αδυναμίες του, τις πραγματικές του δυνατότητες και ίσως μέσα από αυτή την συνεχή, τίμια και απ’ ευθείας αντιπαράθεση να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του.
Και κάτι τελευταίο! Στο πρώτο στάδιο της επαφής μας με ένα half Ironman πχ. η απόσταση που πιστεύουμε ότι μας χωρίζει από το σημείο εκκίνησης εως τον τερματισμό είναι τα 2χλμ κολύμβησης τα 90χλμ ποδηλασίας και τα 21χλμ τρέξιμο. Από την στιγμή όμως που κάποιος/α αναλάβει την δέσμευση και την πειθαρχεία της προπόνησης, τα πράγματα αλλάζουν και το ταξίδι που ξεκίνησε, δεν τελειώνει με το πέρασμα της γραμμής του τερματισμού αλλά βρίσκεται εκεί συνέχεια.
Ελπίζω να συναντηθούμε εκεί έξω, στον μεγάλο, τον ατέλειωτο δρόμο.
