Η Λευκή Επανάσταση

(Κείμενο : Γιάννης Ψαρέλης -Αρθρο του ιδίου στο περιοδικό Νέμεσις -Γραμμένο 6 μήνες πριν τα “Δεκεμβριανά” της Αθήνας)

Εισαγωγή

Η δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά είναι στο προσκήνιο της ειδησιογραφίας τους τελευταίους μήνες.

Ομως αυτό που αναρωτιέται κάποιος είναι εάν η άσχημη οικονομική κατάσταση είναι το μοναδικό πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας ;

Σε συνέχεια του παραπάνω είναι εύλογο κάποιος να αναρωτιέται εάν τα οικονομικά των ελληνικών νοικοκυριών ήταν καλύτερα τότε θα ήταν όλα υπεροχα, τότε θα μπορούσαμε για ακμή της ελληνικής κοινωνίας; Η απάντηση είναι φυσικά αρνητική. Η ελληνική κοινωνία νοσεί σε όλα τα επίπεδα και αυτό είναι κοινά αποδεκτά διαπίστωση.

Ολοι μας είμαστε αγανακτισμένοι με όλα συμβαίνουν και θέλουμε να αλλάξουμε την σημερινή κατάσταση. Ομως το ερώτημα είναι τί πραγματικά περιθώρια υπάρχουν για να αντιδράσει κάποιος.

Είμαστε όλοι αγανακτισμένοι που ενώ καθημερινά δουλεύουμε και προσπαθούμε δεν βλέπουμε κάποια προοπτική στην ζωή μας. Υπάρχει φως στο τούνελ ; Τι πρέπει και τί μπορούμε να κάνουμε; Να βγούμε στους δρόμους και να διαδηλώνουμε, να πετάμε μολότωφ και να σπάμε βιτρίνες καταστημάτων, να γραφτούμε σε κάποιο κόμμα, να γραφτούμε σε έναν Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό, να συμμετέχουμε πιο ενεργά στα κοινά, να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες αναπροσαρμόζοντας αξίες και συμπεριφορές ;

Με ποιο τρόπο μπορούμε να αλλάξουμε την σημερινή κοινωνική κατάσταση η οποία δυσαρεστεί την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας ; Ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος στο να δείξουμε την δυσφορία μας ; Και εάν δείξουμε αυτή την έντονη δυσφορία μας θα αλλάξει κάτι ; Σε ποιον επιθυμούμε να δείξουμε αυτή μας την δυσφορία : προς την ελληνική κυβέρνηση, προς όλα τα πολιτικά κόμματα, προς την διοίκηση της ευρωπαικής ένωσης; Υπάρχει κάποιος που λαμβάνει υπόψιν του αυτή την δυσαρέσκεια ή η άρχουσα τάξη έχει δομήσει έτσι τα κοινωνικά δρώμενα ώστε να μένει τελείως ανεπηρρέαστη από οποιαδήποτε κοινωνική δυσαρέσκεια; Μήπως η άρχουσα τάξη έχει δημιουργήσει δικλείδες ασφαλείας για την προστασία των συμφερόντων της και την διαίώνιση της υπάρχουσας κατάστασης όπου η πλειοψηφία δεν μπορεί να επιβάλλει τα θέλω της;

Η επανάσταση την εποχή του Ιντερνετ και της Παγκοσμιοποίησης

«Μην τους μιλάτε

Αυτοί μας κλέβουν έρωτα

Αυτοί μας κλέβουνε τ’ όνειρο

Μας κλέβουν καταπράσινες φωνές

Αυτοί μας κλέβουν ουρανό

Αυτοί κλέβουνε θάλασσα

Αυτοί κλέβουν τον ήλιο

Πνίχτε τους σ΄ένα πέλαγο σιωπής

Μην τους μιλάτε»

(«Μην τους μιλάτε», Γ. Σαράντης)

Οταν μία κοινωνία χαρακτηρίζεται από μία βαθιά κρίση και η ίδια δεν έχει προννοήσει να θεσπίσει ασφαλιστικές δικλείδες εξόδου από την κρίση τότε η επανάσταση φαίνεται να είναι μονόδρομος. Αυτή την στιγμή στην ελληνική κοινωνία δεν διαφαίνεται οποιαδήποτε έξοδος από την πολυδιάστατη κρίση στην οποία έχει περιέλθει.

Τα κράτη αφήνουν και ίσως μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ενθαρύνουν τις μικρές εκτονώσεις της κρίσης, οι οποίες όμως δεν φαίνεται να λειτουργούν πάντα προς αυτή την κατεύθυνση.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι άρχουσες τάξεις των κρατών επιθυμούν να γίνονται απεργίες, να γίνονται συνεχείς διαδηλώσεις, να υπάρχουν συμπλοκές μεταξύ κοινωνικών ομάδων, να υπάρχουν χούλιγκαν, αναρχικοί, ταραξίες, καταληψίες, επιθυμούν με λίγα λόγια να υπάρχει μία συνεχόμενη κοινωνική αλλά ελεγχόμενη κοινωνική αναταραχή. Ομως δυστυχώς η κρίση είναι τόσο βαθιά που ακόμα και αυτά δεν μπορούν να εκτονώσουν την κρίση που μαστίζει τις δυτικές κοινωνίες. Μία κρίση που είναι πολυδιάστατη και κυρίως κρίση αξιών δεν μπορεί να εκτονωθεί εύκολα. Σε οποιοδήποτε οργανισμό – ακόμα και σε κερδοσκοπικές/ εμπορικές επιχειρήσεις οι κρίσεις που οφείλονται σε κακή διαχείρηση, διοικητικά προβλήματα ξεπερνιούνται σχετικά εύκολα. Ομως αυτό δεν συμβαίνει όταν ο οργανισμός/ εταιρεία υποφέρει από σημαντικά προβλήματα οργανωσιακής συμπεριφοράς (κουλτούρας και αξιών).

Ολες οι μεγάλες επαναστάσεις του παρελθόντος είχαν κάποιο χρώμα, πολύ θόρυβο και οι περισσότερες από αυτές χαρακτηρίστηκαν από αιματηφόρες συγκρούσεις μεταξύ των επαναστατών και της εκάστοτε άρχουσας τάξης.

Η επόμενη επανάσταση που θα γίνει στις δυτικές κοινωνίες διαφαίνεται τελείως διαφορετική. Τα ερωτήματα που εύλογα που θέτει κάποιος για αυτή την Λευκή επανάσταση είναι τα παρακάτω :

1. Ποιος είναι ο εχθρός; Σε όλες τις επαναστάσεις ο εχθρός ήταν ορατός και αυτή η ορατή παρουσία του συσπείρωνε τους επαναστάτες οι οποίοι ήξεραν ακριβώς τί ήθελαν. Ενας βασιλιάς, ένας διακτάτορας αποτελούσε έναν ορατό στόχο. Αυτό το «μισητό» πρόσωπο τώρα ποιο είναι ; O ιμπεριαλιστής Μπους, ο πρωθυπουργός της χώρας ή ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Ενωσης, οι πολυεθνικές εταιρείες, τα διαπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα ; Ποιους πρέπει να στοχεύσουμε για να απευθύνουμε την οργή μας ; Ποιοι είναι αυτοί που κινούν τα νήματα. Η διαπλοκή είναι τόσο έντονη που δίχως μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι στην κορυφή της πυραμίδας. Ποιος είναι αυτός που κυβερνά: οι πολιτικοί, αυτοί που ελέγχουν τα ΜΜΕ, κάποιοι επιχειρηματίες…

2. Ποιος θα είναι η ηγέτης ; Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να μας εμπνεύσει ; Ti χαρακτηριστικά πρέπει να διαθέτει ; Ποια είναι εκείνη η χαρισματική προσωπικότητα που θα ηγηθεί της επανάστασης. Ποιος θα είναι ο Τσε γκεβάρα της Λευκής επανάστασης ; Ποιος είναι εκείνος που θα δεχτεί να επωμιστεί με προσωπικό κόστος την κήρυξη της επανάστασης, όταν μάλιστα ξέρουμε πολύ ότι δεν θα καρπωθεί το οφέλη αυτής;

3. Ποιος θα είναι ο/ -οι  πνευματικός/- οί πατέρας/ -ες της επανάστασης ; Η κάθε επανασταση εκτός από τον ηγέτη που θα ηγηθεί της εξέγερσης χρειάζεται και τους πνευματικούς ηγέτες οι οποίοι θα δημιουργήσουν το θεωρητικό πλαίσιο αυτής. Δυστυχώς η πνευματική ελίτ της Ελλάδας είναι κρυμμένη. Αυτό που αναρωτιέται κάποιος είναι γιατί δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Δεν έχει το σωστό ειδικό βάρος, δεν μπορεί να πιάσει τον παλμό της κοινωνίας και να συντονιστεί με αυτήν ή η άρχουσα τάξη έχει καταφέρει να την “ευνουχίσει” ;

4. H Επανάσταση θα έχει ή όχι βία και σωματικές συγκρούσεις; Ενα πανό που είχε στηθεί επί μήνες στην διάσημη καγκελόπορτα του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου στην Πατησίων ανέφερε με πολύ πρωτότυπο τρόπο ότι κάτι δεν μπορεί να είναι πραγματικά επαναστατικό εάν δεν είναι βίαιο. Ενας άνθρωπος που έχει γαλουχηθεί σε μία τυπική ελληνική οικογένεια απορρίπτει την βία ως μέσο διεκδίκησης και φυσικά θεωρεί την ανθρώπινη ζωή ως υπέρτατη αξία. Ομως ο αντίλογος είναι σημαντικός. Οι οικονομικοί οργανισμοί (τράπεζες) που οδηγούν χιλιάδες συνανθρώπους μας στην οικονομική χρεωκοπία, στην εξαθλίωση, σε ψυχολογικά αδιέξοδα και ακόμα και στην αυτοκτονία δεν είναι οι ηθικοί αυτουργοί ; Kατά πολούς αυτοί είναι αδίσταχτοι «φονιάδες», που στο όνομα του κέρδους θυσιάζουν ζωές. Αυτοί οι οργανισμοί πως αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους και από ποιες αξίες διακατέχονται ;

Γιατί θα ονομαστεί Λευκή η επόμενη επανάσταση

• Γιατί δεν θα έχει πολιτική/ κομματική χροια. Δεν θα είναι αριστερή (κόκκινη), εθνικοσοσιαλιστική (μαύρη) ούτε πράσινη (σοσιαλιστική ή οικολογική)

• Γιατί θα είναι αθόρυβη, βουβή, δηλαδή δίχως τυμπανουκρουσίες και λάβαρα.

• Γιατί η βίβλος της θα είναι μέσα στα μυαλά των ανθρώπων και πουθενά γρατπώς αποτυπωμένη.

Η βίβλος της Λευκής Επανάστασης

Ενα από χαρακτηριστικά της λευκής επανάστασης, όπως αναφέραμε είναι ότι δεν θα είναι κάπου φανερά δημοσιευμένη η βίβλος της. Ομως εάν θέλουμε να αποτυπώσουμε τους βασικούς άξονές της τότε μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα παρακάτω :

Επανίδρυση της Δημοκρατίας. Η κοινοβουλευτική – αντιπροσωπευτική- δημοκρατία ήταν η καλύτερη επιλογή σε προηγούμενες εποχές. Με την τεχνολογική εξέλιξη καθώς και τον εκφυλισμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας απαιτείται όπως επαναπροσδιοριστεί ο τρόπος που θα μπορεί η πλειοψηφία να επιβάλλει τις απόψεις της. H κοινωνία απαιτεί να έχει άποψη για όλα τα μεγάλα ζητήματα (οικονομικά, κοινωνικά, περιβαλοντικά, εξωτερικής πολιτικής κ.τ.λ.). Η πλειοψηφία πρέπει να καθορίζει τις εξελίξεις :

Ας καθορίσει ο ελληνικός λαός εάν θέλει ή όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια ή όχι.

Ας καθορίσει ο ελληνικός λαός εάν θέλει να είμαστε σε έναν οργανισμό ή όχι.

…

Η σημερινή κατάσταση που οι κυβερνήσεις δεν εμπιστεύονται την κρίση του «κυρίαρχου» ελληνικού λαού είναι σαν να λέμε ότι ο ελληνικός λαός είναι ανώριμος να λάβει αποφάσεις. Αυτό που υποστηρίζουν δηλαδή όλα τα μοναρχικά καθεστώτα. Μπορούμε να εντοπίσουμε δεκάδες και άλλα επιχειρήματα μέσω των οποίων διαφαίνεται ότι το πολιτικό σύστημα έχει πολλά καρκινώματα μοναρχίας.

Αλλαγή εκλογικού συστήματος. Ολα τα επιχειρήματα υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής καταρρέουν και πλέον είναι απαίτηση της κοινωνίας να υπάρχει απλή αναλογική. Δεν είναι πολιτικό αδιέξοδο ο δικομματισμός ; Δεν θα δημιουργήσει ανάχωμα υπέρ της δημοκρατίας, της αξιοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης ο περιορισμός του κομματικού κράτους; Αυτού του κράτους που λειτουργεί υπέρ της υπεράσπισης των συμφερόντων του κόμματος παρά των εθνικών συμφερόντων καθώς και των συμφερόντων της πλειοψηφίας ; Αυτού του κράτους που διαχωρίζει τους έλληνες πολίτες με μία ποδοσφαιρική νοοτροπία σε δεξιούς και αριστερούς, κατά αντιστοιχία σε Ολυμπιακούς και Πανθηναικούς (βλ. Πράσινους και γαλάζιους στην Ρώμη).

Ανακατανομή του πλούτου. Ολοι όσοι έχουν πλουτίσει ξέρουμε ότι δεν το έχουν κάνει σεβόμενοι τους κανόνες ηθικής. Τα όρια της επιχειρηματικότητας είναι πλέον εντοπισμένα, ακόμα και από ακαδημαικούς του χώρου στα όρια της παρανομίας. Οπως λέει και εύστοχα ο λαός μας αυτοί που έχουν χτίσει περιουσίες δεν το έχουν πάει με το σταυρό στο χέρι. Αντιθέτως στις περισσότερε των περιπτώσεων έχουν «πατήσει επί πτωμάτων», έχουν εκτελέσει βρώμικες αποστολές για την ομπρέλα που τους προστατεύει κ.τ.λ.

Απόδοση Δικαιοσύνης. Να τιμωρηθούν όσοι έχουν λεηλατήσει τον δημόσιο πλούτο. Είμαστε χρεωμένοι ως κράτος και «κάθε ελληνικό νοικοκυριό χρωστάει …τόσες χιλιάδες ευρώ» γιατί κάποιοι μας έκλεψαν. Είναι προκλητικό αυτοί δεν είναι τίποτα παραπάνω από θρασύτατοι κλέφτες, απατεώνες και εγκληματίες να είναι στο προσκήνιο της ελληνικής κοινωνίας. Πως μπορεί κάποιος να είναι νομοταγής πολίτης όταν αυτοί που έχουν κατασρτατηγήσει τους νόμους να μην διώκονται και μάλιστα να είναι στο επίκεντρο της ελληνικής κοινωνίας ;

Επαναφορά των σημαντικών αξιών, αυτών που αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας, και αποτέλεσαν μέρος του ορισμού «Ελληνισμός» : Σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, Φιλότιμο, Ντομπροσύνη, Αξιοκρατία, Αγνή και βαθιά αγάπη προς την πατρίδα, ευγένεια ψυχής, φιλοξενία, …

Επιβράβευση σε αυτούς που πορεύονται σεβόμενοι τις αρχές της κοινωνίας. Ολοι αυτοί που πορεύονται σαβόμενοι τις βασικές παραδοσιακές αρχές της ελληνικής κοινωνίας όχι μόνο δεν επαινούνται, όχι μόνο δεν είναι στον δρόμο να γίνουν επιτυχημένοι αλλά αντιθέτως θεωρούνται «εκτός μόδας», γραφικοί και συντηρητικοί. Για να πετύχεις πρέπει να είσαι θρασύς, ψεύτης, να μην σέβεσαι τον διπλανό σου, να νοιάζεσαι μόνο για εσένα, να είσαι εγωκεντρικό κ.τ.λ.

Πολιτιστική ανάταση. Δυστυχώς στο σκοτάδι δεν δημιουργούνται αξίες. «Ηθοποιός σημαίνει φως»/ Πολιτισμός σημαίνει φως. Η Τουρκιά και το Hollywood έχουν αλλώσει την πολιτιστική μας ζωής, θέτοντας σε κίνδυνο την εθνική μας ταυτότητα. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Ο ελληνικός πολιτισμός είναι η μεγαλύτερη εγγύηση/ άμυνα για να διατηρηθεί το έθνος μας και να ξεκολλήσει η ελληνική κοινωνίας από το κύλισμα από «βυθό σε βυθό”.

 (Πίνακας – Προσαρμογή στο Relativity Του Μάουριτς Κορνέλις Έσερ)