Αναδημοσίευση – Πηγή : www.enet.gr. Σε βούρκο, αληθινή εστία μόλυνσης για μικρά παιδιά, βρέφη, αλλά και μεγαλύτερα, που αθλούνται καθημερινά στον χώρο, ο οποίος ήταν το κέντρο αναφοράς του υγρού στίβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, έχει μετατραπεί το ανοικτό καταδυτήριο. Τα σημεία εγκατάλειψης της εγκατάστασης, που βρίσκεται δίπλα ακριβώς στο ανοικτό κολυμβητήριο, βγάζουν μάτια
Εκεί που κάποτε η Ελλάδα έπαιρνε χρυσά, τώρα τα τσιμέντα ράγισαν και τα σκουπίδια επιπλέουν σε βρομόνερα…. Εκεί που ξόδεψαν ώρες ατελείωτες, προετοιμαζόμενοι για το μεγάλο αθλητικό ραντεβού οι χρυσοί Ολυμπιονίκες Νίκος Σιρανίδης, Θωμάς Μπίμης, υπάρχουν τώρα βρομόνερα και σκουπίδια.
«Είναι ακόμη μία κακή κατασκευή στα τόσα έργα που έγιναν γρήγορα και με προχειρότητα. Δεν υπήρχε καν μελέτη, ούτε πρόβλεψη. Το πρόβλημα δημιουργούσαν οι πολλοί αέρηδες, που φυσούσαν στο σημείο» δηλώνει στην «Ε» ο 37χρονος, βετεράνος και ιδιοκτήτης πρακτορείου του ΟΠΑΠ πλέον, Σιρανίδης.
«Το παράτησαν αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς. Είχαν γίνει εκεί πολλοί διεθνείς αγώνες. Για να ανακαινιστεί, πρέπει να μπει ανεμοφράκτης, πέρα από τις υπόλοιπες εργασίες. Μάλλον είναι ασύμφορο οικονομικά».
– Σε απόσταση τριών μέτρων, όμως, κολυμπούν μωρά. Αναρτώνται ανακοινώσεις προς τους γονείς για τους κανόνες υγιεινής που πρέπει να τηρούνται, ενώ σε απόσταση τριών μέτρων υπάρχει… χαβούζα.
«Σίγουρα, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Ισως έπρεπε να είχαν αδειάσει τελείως την πισίνα, ή να την αξιοποιήσουν αλλιώς. Η συγχρονισμένη κολύμβηση θα μπορούσε επίσης να τη χρησιμοποιήσει».
Το άθλιο θέαμα του καταδυτηρίου, ένα από τα πολλά ολυμπιακά έργα που αφέθηκαν στην τύχη τους αλλά συνεχίζει να πληρώνει αδρά ο Ελληνας πολίτης, έγινε η αφορμή για τη συνάντηση με τον πρωταθλητή των καταδύσεων, που μαζί με τον Μπίμη κατέκτησαν το πρώτο χρυσό ελληνικό μετάλλιο το 2004.
«Ηταν Δευτέρα 16 Αυγούστου, την Παρασκευή 13 είχε γίνει η τελετή έναρξης», θυμάται. «Πριν από εμάς, το πρωί, ο Λεωνίδας Σαμπάνης είχε βγει τρίτος στην άρση βαρών, αλλά αργότερα του πήραν το μετάλλιο πίσω, λόγω ντόπινγκ. Το χρυσό, που ήρθε χωρίς να το περιμένει κανείς, στη συγχρονισμένη κατάδυση από τα τρία μέτρα, μας έβαλε στο βιβλίο των ηρώων της ΔΟΕ, ως το πιο απρόσμενο. Το πανηγυρίσαμε, βέβαια, δεόντως».
– Κάνατε και μια δήλωση τότε, που συζητήθηκε ευρέως…
«Ναι, έγινε χαμός. Είπαμε ότι δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση με το ψάρεμα, τους… ροφούς και το ψαροντούφεκο. Μια ζωή έτσι μας μπέρδευαν. Μας ρωτούσαν, πόσα μέτρα βάθος πας, όταν βουτάς. Τελικά πήραμε το χρυσό, αλλά η ευκαιρία να μάθει ο κόσμος τι περίπου είναι η συγχρονισμένη κατάδυση πέταξε. Και, όπως πάει το πράμα, δεν θα μάθει ποτέ».
Ο Νίκος Σιρανίδης μιλάει στο συντάκτη της «Ε» και επιρρίπτει τις ευθύνες στην ΟμοσπονδίαΧαμένη ευκαιρία
Ο καημός του Νίκου, 9 χρόνια μετά την κορυφαία στιγμή της αθλητικής καριέρας του, εστιάζεται ακριβώς εδώ. Στη χαμένη ευκαιρία. Και ακόμη, στην πλήρη απαξίωση που επήλθε, τη διάλυση.
«Δεν υπάρχει τίποτα. Κανένα ενδιαφέρον. Η ανάπτυξη είναι λέξη άγνωστη.
»Το ’96 μόνος πήγα στους Ολυμπιακούς, το 2000 στο Σίδνεϊ ήμασταν 5 άτομα, το 2004 κατεβάσαμε πλήρη ομάδα, 8 άτομα, και, ξαφνικά, το 2008 στο Πεκίνο μία αθλήτρια, το 2012 ένας αθλητής. Γυρνάμε πάλι πίσω. Το 2016, στο Ρίο, δεν ξέρω αν θα στείλουμε αθλητή.
»Πρόσφατα διάβασα τα παράπονα που εξέφρασε για τους ίδιους λόγους ο Στέφανος Παπαρούνας, που μας εκπροσώπησε στο Λονδίνο και αποτελεί μεγάλη ελπίδα για διακρίσεις στο μέλλον».
– Η κατάσταση είναι απόρροια της κρίσης; Των περικοπών που επέφερε στον αθλητισμό το Μνημόνιο;
«Οχι, φταίει η ομοσπονδία. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ανάπτυξη. Ενα χρυσό μετάλλιο πήγε στο βρόντο. Δεν αξιοποιήθηκε. Εννιά χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας δεν με έχουν πάρει ένα τηλέφωνο.
»Τους ενόχλησα εγώ κάποιες φορές, χωρίς να υπάρχει ζήτημα οικονομικό. Προσφέρθηκα να βοηθήσω. Δεν με φώναξαν καν να συζητήσουμε. Η ομοσπονδία ευθύνεται για την κατάντια. Αν ήθελε, θα μπορούσε να μαζέψει τους παλιούς αθλητές, που γνωρίζουν το άθλημα, να δημιουργήσει ένα κλιμάκιο μικρών παιδιών και να τα δουλέψει. Σε μια χώρα που περιτριγυρίζεται από θάλασσα είναι ανεπίτρεπτη αυτή η εικόνα, για ένα άθλημα θεαματικό, που φτιάχνει το σώμα και ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας».
– Με τον Θωμά Μπίμη μιλάτε; Κάνετε παρέα;
«Εχουμε πολύ καλές σχέσεις. Αλλωστε πορευτήκαμε μαζί για πολλά χρόνια, από το 1986. Εργάζεται ως βοηθός του ομοσπονδιακού προπονητή καταδύσεων, του Πέτρου Φυρίγου. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα ο Θωμάς. Η ομοσπονδία φταίει για όλα».
– Ο προπονητής σου, ο Γιούρι Αρταμόνοφ;
«Είναι ο μόνος που δουλεύει, παρά το γεγονός ότι του έκαναν νέα μείωση στο μισθό του. Βοηθός του Φυρίγου και αυτός. Βοηθάει όλο τον κόσμο στον Αγιο Κοσμά.
»Ο μόνος που γνωρίζει το άθλημα και κάνει σωστή δουλειά. Θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος, σημειωτέον, δεν έχει εισπράξει ακόμη το πριμ του χρυσού μεταλλίου. Ερχονται από τον Βόλο για να τον παρακολουθήσουν στη ζώνη, αφού είναι ο μόνος που γνωρίζει να τη δουλεύει. Δάσκαλος πραγματικός…».
